Onder euthanasie verstaat men gewoonlijk de hulp die een arts verleent om een einde te maken aan een uitzichtloos lijden van een patiënt. Het optreden van de arts hierbij kan passief zijn -het achterwege laten van verdere medische behandeling -of actief -het toedienen van een overdosis medicijnen of van vergif.
Dergelijke hulp is in principe strafbaar, maar hoeft niet altijd tot strafvervolging te leiden. Door de Rotterdamse rechtbank zijn hiertoe een aantal voorwaarden geformuleerd. Zo moet er in de eerste plaats sprake zijn van een als duurzaam onverdraaglijk ervaren lichamelijk of psychisch lijden. De betrokken persoon moet het besluit zijn leven te willen beëindigen vrijwillig en weloverwogen hebben genomen. Zijn dood moet ook geen onnodig leed bij anderen veroorzaken. De betrokken arts die hulp wil geven moet zorgvuldig afwegen of aan de genoemde voorwaarden is voldaan en deze afweging moet hij achteraf ook kunnen aantonen (bijvoorbeeld doordat er overleg is geweest met anderen).
Levenstestament
Veel mensen dragen een levenstestament of euthanasieverklaring bij zich. Hierin geven zij toestemming voor euthanasie, voor het geval dat ze medisch gezien in een uitzichtloze situatie komen te verkeren, terwijl ze niet meer in staat zouden zijn hun wil kenbaar te maken. Uiteraard kan een dergelijke verklaring een arts nooit tot euthanasie verplichten. Wel zal een levenstestament de besluitvorming van familie en artsen beïnvloeden.