Heel lang geleden, in de oudheid, tussen 776 voor Christus en 393 na Christus, werden orrVde vier jaar in de stad Olympia sportwedstrijden gehouden. Dat gebeurde ter ere van de oppergod van de Grieken. Zeus had volgens hen aan de mensen muzieken sportgeschonken om dapper te kun’nen strijden en vrij te leven. De plaats waar de spelen werden gehou¬den was natuurlijk heilig. In het begin duurden de feestelijke spelen drie dagen. Later werden dat er vijf. Het was helemaal een mannenaangelegenheid. Vrouwen mochten niet deelnemen aan de wedstrijden. Ze waren zelfs niet gewenst als toeschouwers! De Olympische kampioenen werden geeerd met een krans van olijftakken. Het gebeurde ook dat de stad, die een succesvol sportman had afgevaardigd naar de spelen, de kampioen eerde met een standbeeld. Heel bijzonder was, dat de verschillende Griekse stammen en steden hun onderlinge strijd staakten, wanneer de Olympische Spelen plaatsvonden.
In het jaar 340 voor Christus namen voor het eerst beroepsatleten deel aan de spelen. Geschiedschrijvers uit die tijd stelden vast, dat daardoor de sportieve geest werd verstoord. Daarna gaat het bergafwaarts met de spelen. In het jaar 393 werden ze verboden, omdat keizer Theodosius I vond dat het er te oneerlijk toeging.
Vel’e eeuwen later, in 1894, richtte de Franse baron Pierre de Coubertin een organisatie op die tot doel had de Olympische sportgebeurtenissen nieuw leven in te blazen.
In Athene vonden in 1896 voor het eerst de Olympische Spelen in nieuwe stijl plaats.
Volgens de Coubertin waren de Olympische Spelen er niet meer om een overwinning te behalen. Nee, volgens zijn opvattingen behoorden de Olympische Spelen een gelegenheid te zijn, waarbij beschaving en gevoelens van sportiviteit de boventoon moesten voeren.