Een groet is in feite een teken van achting jegens degene die u ontmoet, of een blijk van vreugde over het (weer)zien van elkaar. De wijze van groeren verschilt enorm van land tot land, en van cultuur tot cultuur!
De oudsre vorm van groeren, was het zich ter aarde werpen, als teken van onderworpenheid en grore eerbied. De knieval en de diepe buiging zijn hier in feire van afgeleid. Het ontbloren van het hoofd kwam pas in de 16e eeuw in Europa in gebruik.
Vandaag de dag zijn bij ons slechts enkele vormen van groeren gebruikelijk. Een lichte buiging toegepast om respect regenover iemand uit re drukken, bijvoorbeeld bij officiële en vorsrelijke personen. Een handdruk, wel de meest gebezigde groet bij ontmoeting en afscheid. Een handkus een hoffelijk eerbetoon van een man aan een vrouw, in veel landen toch nog algemeen gebruikelijk. De hoed afnemen een voor mannen geschikte groet, maar regenwoordig als wat stijf ervaren. Een hoofdknik (het liefst gepaard gaande met een vriendelijke glimlach natuurlijk) is misschien wat afstandelijk, maar zeer correct. Een knicks bij ons nauwelijks meer toegepast. In het buitenland is het vaak nog wel een gebruikelijke groet door kinderen en jonge meisjes. Een kus (één, twee of drie keer naar keuze) is meestal een groet voor mensen met een bepaalde familieof vriendschapsband.