Verschillende theorieën doen daarover de ronde. Hieruit blijkt dat nog nie mand tot een afdoende verklaring is kunnen komen.
Lange tijd is gedacht dat alleen het zwangerschapshormoon HCG verantwoordelijk is voor het ontstaan van het zwangerschapsbraken. Dit omdat het optreden van de klachten de trend lijkt te volgen van de produktie van HCG. Tot de tiende week (zes weken over tijd) neemt namelijk de hoeveelheid HCG-hormoon in het bloed (én het braken) toe. Daarna daalt de hoeveelheid HCG-hormoon weer tot de zestiende week. In die periode neemt ook het braken weer af. Ondertussen is ook weer gebleken dat de hoeveelheid HCG in het bloed van de zwangere op zich niet van invloed is op de ernst van de problematiek.
Dat psychische achtergronden een rol bij het optreden van de klachten spelen, lijkt ook onmiskenbaar. Vooral de opvoeding zou hierbij van belang zijn. Dat heeft men onder meer afgeleid uit een studie onder Indianen. Gewoonlijk komt zwangerschapsbraken bij hen maar bij een minderheid voor. Krijgen de Indianen evenwel contact met de Westerse ‘beschaving’, dan blijken ze ineens net zo veel last te hebben van misselijkheid en braken als blanke vrouwen.
Wat de opvoeding betreft, zou het vooral gaan om hetgeen je als ‘normaal’ in de zwangerschap wordt voorgehouden. Hoe vaak verneem je niet dat je als zwangere vrouw misselijk hoort te zijn. Geen wonder dat je daardoor het gevoel kan krijgen dat je pas goed zwanger bent als je ‘s morgens misselijk je bed uitstapt. Dat er een wisselwerking bestaat tussen geestelijke en lichamelijke invloeden, is al heel lang bekend. De psychische invloed op het ontstaan van zwangerschapsbraken, kan derhalve best veel groter zijn dan je zelf had kunnen denken.
